به گزارش جهانی خبر، محمود گبرلو، کارشناس سینما، در گفت‌وگو با پایگاه خبری حوزه هنری، درباره سینمای کودک و نوجوان گفت: در سینما دو حوزه مرتبط با کودک و نوجوان وجود دارد؛ نخست آنکه فیلمی برای بچه ها ساخته شود و دوم اینکه فیلمی مربوط به بچه‌ها ساخته شود. نخستین گروه فیلم‌هایی است که باید با ادبیات کودک، بافت فرهنگی و دغدغه های مشخص ساخته و پرداخته شود، گروه دوم فیلم‌هایی است که به مشکلات و مسائل پیرامون کودک و نوجوان می پردازد اما مخاطبش بزرگ‌سالان هستند. هر دو گروه فیلم باید ساخته شود اما امروز شاهد هستیم که این دو گروه اصلا در اولویت فیلم‌سازی کشور قرار ندارد.

وی ادامه داد: دوران طلایی فیلم های کودک و نوجوان از انتهای دهه ۶۰ تا ابتدای دهه ۸۰ بود و سپس این فضای پرکار فرهنگی صرف دغدغه جوانان، مشکلات اجتماعی و مسائل غیر از کودک و نوجوان قرار گرفت، یک زمانی باعث افتخار بود که پرفروش ترین فیلم تاریخ سینما فیلمی مربوط به کودک و نوجوان است. حال این مخاطب که تعدادش هم بیشتر شده و نسبت به گذشته آگاه‌تر است، چگونه این فضای خالی را پر می‌کند؟ این فضا به واسطه انیمشین‌های بسیار جذاب غیر ایرانی و فیلم‌هایی که مناسب گروه سنی کودکان نیست پر می‌شود.

این کارشناس سینما به جشنواره کودک و نوجوان اشاره کرد و در این باره گفت: جشنواره کودک و نوجوان یک جشنواره معتبر است که بعد از فجر مورد توجه سینماگران قرار می‌گیرد، اما امروز پول حرف اول را در سینما می‌زند و همه فیلم‌های این جشنواره را به عنوان یک رزومه نگاه می کنند. به عبارتی فیلم های کودک و نوجوان یک سکو برای پرتاب کارگردانان است تا نامی به دست بیاورند و وارد حیطه فیلم‌های بزرگ‌سالان شوند. جای تاسف است که سینمای ایران میزبان حداقلی و جزئی برای فیلم های کودک و نوجوان است.

گبرلو با بیان اینکه امروز دغدغه کودکان نیز نسبت به گذشته تغییر کرده است، گفت: باید بدانیم که کودک امروز با گذشته فرق کرده، تفکرش پیچیده‌تر شده و دغدغه‌های خاصی را دنبال می‌کند. کودک امروزی دیگر به راحتی سرگرم نمی‌شود بلکه جلوه های بصری در رقابت جلب توجه مسیری را طی می کند که ما تا حدودی از ان فاصله داریم، درخشش آثاری مانند فیل‌شاه و از این دست کارها خوب است اما در برابر تولیدات غربی که به طور وسیع و سریع تولید و نشر می شود حرفی برای گفتن نمی گذارد.

وی درباره گروه بندی فیلم‌ها بر اساس سن نیز گفت: ما در گروه بندی با یک تناسب چاق و لاغر مواجه هستیم. متاسفانه فیلم‌های بزرگ‌سالان بسیار چاق و فربه است و فیلم های کودک و نوجوان بسیار نحیف. باید مسیر به نحوی جلو برود که همه مخاطبین مورد توجه قرار گیرند. از همین رو تربیت فیلم‌سازان دغدغه‌مند که به جای پول دغدغه تربیت نسل آینده را دارند اصلی‌ترین کار است و این در حالی است که باید مسئولین سینمایی نیز به این مقصود برسند که فیلم‌های کودک و نوجوان بسیار پراهمیت‌تر از برخی کارهای سینمایی و تلویزیونی است. متاسفانه برخی از پروژه‌های مطلوب ورشکست می‌شوند. در این اوضاع سخت بسیاری از تهیه کنندگان به سمت فیلم‌های کودک و نوجوان نمی‌روند. امیدواریم روزی برسد که کودکان در سینماهای خودشان فیلم‌های مربوط به خودشان را ببینند.